Leslie Keijzer schreef boek over postnatale depressie: ‘Ik dacht dat het aan mij lag’

Later blijkt dat Leslie een postnatale depressie heeft. Tot twee keer toe. In totaal vier jaar lang. Ze schreef er een boek over: Mama huilt harder. Niet om het van zich af te schrijven, maar om vrouwen te helpen die met hetzelfde kampen. En helpen, dat doet het: ‘Ik krijg zoveel berichten van mensen die het gevoel hebben hun eigen verhaal te lezen.’

Leslie, je bestormt met je boek momenteel de hitlijsten, hoe voelt dat?

“Wil je het eerlijke antwoord? De boekenwereld is totaal nieuw voor me. Ik had bijvoorbeeld nog nooit van de Bestseller60 gehoord. Natuurlijk is het heel gaaf dat het zo goed loopt, maar het maakt me eigenlijk niet zoveel uit op welk nummer ik sta. Ik vind het vooral fijn dat vrouwen mijn verhaal nu lezen en zich gehoord voelen. Dat ze weten: ik ben niet gek. Verder hoop ik ook dat het boek geen eendagsvlieg is, maar dat vrouwen het over een paar jaar ook nog weten te vinden.”

Hoe kwam je erbij om je verhaal op te schrijven?

“Na de geboorte van mijn beide zoontjes belandde ik twee keer in een postnatale depressie. Ik had hier vaag weleens van gehoord, maar in mijn directe omgeving hoorde ik het nooit. Alle moeders waren altijd dolgelukkig. Ik wist dus echt niet wat er met me aan de hand was, heb zelfs lang ontkend dát er iets was. Toen ik op tv in Echte Gooische Moeders vertelde hoe slecht het met me ging, kreeg ik ineens heel veel berichten van moeders die zichzelf in mijn verhaal herkenden, of die hetzelfde hadden gehad. Wat vreemd, dacht ik - ik heb me vier jaar lang zo slecht gevoel, en altijd gedacht dat het aan mij lag, dat ik de enige was. En nu waren er zoveel vrouwen die zich hetzelfde voelden! Blijkbaar praten vrouwen hier niet makkelijk over. Uiteindelijk was dat de reden dat er een boek is gekomen. Het zou mij denk ik hebben geholpen.”

Hoe denk je dat het komt dat vrouwen niet makkelijk over dit onderwerp praten?

“Ik denk omdat de meeste mensen vooral positieve verhalen om zich heen horen. Ik hoorde van vriendinnen regelmatig dingen als: ‘Mijn bevalling was het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt.’ Als je steeds dat soort opmerkingen hoort, hoort hoe gelukkig iedereen is, terwijl je dat zelf zó anders ervaart, dan begin je toch aan jezelf te twijfelen. Wellicht schamen mensen zich ook voor hun gevoelens, ik weet het niet precies. Zelf vond ik het gelukkig nooit lastig om open te zijn. Als ik nu kijk naar wat ik allemaal heb opgeschreven, kan ik zelfs denken: jeetje, dat is wel heel heftig allemaal.’

Zoals wat bijvoorbeeld?

“Op een gegeven moment vertel ik dat ik heel goed begrijp dat mensen zelfmoord kunnen plegen. Toen zat ik er echt heel diep in. Gelukkig ben ik een echte bangerik, dus zou ik dat nooit hebben gedurfd, maar heftig is het wel. Ik zag op dat moment echt geen uitweg meer. Ik had letterlijk alles geprobeerd om te zorgen dat ik me beter zou gaan voelen, maar ik kwam er gewoon niet uit.”

Wat hield dat ‘alles’ in?

“Ik ben begonnen met een psycholoog en EMDR - dat heeft zeker geholpen, maar niet genoeg. Ook heb ik heel veel dingen gedaan die op korte termijn een beetje hielpen, zoals het bezoeken van een haptonoom, acupunctuur en het volgen van ademhalingstherapie. En dan deed ik nog dingen als mijn placenta laten capsuleren, anders met de bevalling omgaan, geen bezoek in de eerste weken, geen borstvoeding, wel borstvoeding: ik heb echt alles geprobeerd. En niks hielp.”

Wat zeiden de artsen?

“Dat vind ik misschien wel het ergst van alles. Ik ben meerdere keren bij verschillende huisartsen geweest, maar elke keer kreeg ik te horen: ‘Je bent net moeder geworden, je bent moe. Ga naar huis, probeer te rusten en doe wat ademhalingsoefeningen.’ En dat terwijl ik daar steeds huilend zat en vertelde dat ik de hele tijd het gevoel had dat ik doodging. Dat ik de hele dag last had van paniek- en angstaanvallen. Dan luisterden ze naar mijn hart, en kreeg ik te horen: ‘Je hart klinkt goed, ga maar weer naar huis.’ Als ik daar achteraf naar kijk, denk ik echt: jeetje, had me in ieder geval de optie van medicatie gegeven. En had me serieus genomen. Als iemand destijds tegen me had gezegd: ‘Je hebt een depressie’, dan was het echt anders gelopen.”

Had je dat aangenomen, denk je?

“Dat weet ik niet zeker. Ik denk het wel. Mijn vriend en psycholoog hebben het ook weleens gezegd, maar doordat ik door de medische wereld toch elke keer naar huis werd gestuurd, denk je toch: dat zal het dan wel niet zijn.”

Hoe gaat het nu met je?

“Heel goed. Ik zit inmiddels anderhalf jaar aan de medicatie en voel me eindelijk weer mezelf. Dat duurde wel even hoor. Eerst werden de angst- en paniekaanvallen door de medicatie juist erger, maar na ongeveer twaalf weken voelde ik ineens iets wat ik jarenlang niet had gevoeld. Alsof er een stofje was binnengekomen waardoor ik weer kon lachen, weer mezelf kon zijn.”

Hoe kwam je uiteindelijk toch in aanraking met medicatie?

“Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen dat ik naar de buurvrouw ben gerend en zei: ik kán niet meer, ik ben helemaal op. Zij zei toen: ‘Ik denk dat het tijd is dat je medicatie gaat proberen.’ Dat was nog wel een ding, want van de huisarts kreeg ik het weer niet. Uiteindelijk heeft mijn psycholoog het voor me geregeld.”

Kun je ooit nog met die medicatie stoppen?

“Sommige vrouwen slikken al 22 jaar pillen, maar in principe mag je na een jaar stoppen door af te bouwen. Ik voel dat ik daar nog niet ben. Ik heb me zó lang slecht gevoeld. Ik vind dat ik het nu wel even verdien om me een tijdje mezelf te voelen.”

Als je nu terugkijkt op die vier jaar, wat frustreert je dan het meest?

“Absoluut dat ik niet geholpen ben door de huisartsen. Gelukkig hoor ik nu regelmatig van andere vrouwen bij wie dat wel is gebeurd, maar dat was in mijn geval dus niet zo. Verder is het voor mijn man echt heel zwaar geweest. Hij heeft jarenlang zijn werk niet normaal kunnen doen en heel veel met de kinderen gedaan. Maar boos ben ik niet, ik wil nu gewoon vooruit kijken en andere vrouwen helpen.”

Nog even terug naar je boek: hoe zijn de reacties?

“Heel goed. Ik krijg veel berichtjes dat vrouwen zich erkend voelen en het idee hebben dat ze hun eigen verhaal aan het lezen zijn. Ook hebben vertelden mensen dat ze bepaalde vriendinnen van vroeger weer hadden opgebeld, omdat ze door mijn boek pas echt begrepen wat er destijds aan de hand was. En er zijn vrouwen die het boek aan hun mannen laten lezen, zodat die het ook iets beter kunnen begrijpen. Heel veel verschillende reacties dus, en gelukkig allemaal heel positief.”

Vreesde je voor negatieve reacties?

“Ik was vooral bang dat ineens niemand zich in mijn verhaal zou herkennen. Dat men zou denken: wat is dit voor belachelijk boek?. Verder ben ik heel eerlijk naar mijn omgeving. Ik noem vrienden en familie echt met naam en toenaam, dus wellicht was het niet voor iedereen even leuk om te lezen. Maar het is wel mijn ervaring, dus ik vond het belangrijk dat het er zo in kwam te staan. Gelukkig is niemand kwaad geworden, de meeste mensen in mijn omgeving waren vooral geschrokken: ‘Ik wist niet dat het zo erg was’. Hoewel ik echt dacht dat iedereen dat wel doorhad, was dat dus niet zo. Ook daarom ben ik blij dat ik mijn verhaal heb opgeschreven.”

En er is ook een luisterboek hè?

“Ja, dat vond ik belangrijk omdat de meeste mensen tijdens een depressie niet goed kunnen lezen. Dan lees je honderd keer dezelfde pagina en heb je alsnog geen woord gelezen. Luisteren lukt wel, dus daar krijg ik ook veel fijne reacties op.”

Heb je nog tips voor - eigenlijk alle - vrouwen?

“Dat vind ik lastig, iedereen is zo anders. Maar ik zou zeggen: uit jezelf, zeg hoe je je voelt. Laat mensen desnoods mijn boek lezen. Soms denken we dat we alles delen, maar als ik achteraf terugkijk, denk ik: ik ging eigenlijk ook maar gewoon door en door. Doen alsof er niks aan de hand is. Maar we zijn niet gek, we hebben gewoon ergens last van, daar moet je iets aan doen. Niet opstapelen, niet te lang mee doorlopen. En natuurlijk: laat je niet wegsturen bij artsen. Je voelt zelf het beste dat er iets niet klopt. Mijn vriend bracht en haalde me op bij de huisarts omdat ik er niet zelf heen kon, en toch liet ik me wegsturen. Laat dat je alsjeblieft niet ook gebeuren.”

Tot slot, we zijn Kobo of niet: lees je zelf ook graag?

“Eigenlijk lees ik alleen kinderboeken, haha. Dat vind ik zó leuk. Elke avond lees ik voor aan de jongens. Hier een paar van mijn favorieten: Donderkopje door Benji Davies, alle boekjes over Coco door Loes Riphagen, Kom uit die kraan door Tjibbe Veldkamp & Alice Hoogstad, alle boeken van De Ridder (zonder billen) door Levina van Teunenbroek, en De leeuw in de muis, Laat maar los Koala en Twee vechtende eekhoorntjes door Rachel Bright.